Martijn de Boer

Eén van de twee reekalfjes uit mijn vorige post. Ik vrees dat de andere het niet heeft gered. Net als voorgaande jaren overleeft het tengere jong, het kleine dikkopje is verdwenen. Misschien is het te onvoorzichtig.

Het is ook bar weer, het lijkt wel herfst. Volop paddestoelen, de eekhoorntjes zijn al druk met het verzamelen van hun wintervoorraad en een regenjas is geen overbodige luxe in je rugzak.

Daarnaast hoor ik regelmatig geweerschoten, de jacht is blijkbaar begonnen. Dat maakt de reeen angstig en extra schuw. Tot overmaat van ramp is er veel houtkap in Gorp en Roovert: hele stukken zijn ontdaan van bomen en liggen er kaal en desolaat bij. Reeen moeten dan noodgedwongen verhuizen, wat een heel gedoe is vanwege de verschillende territoria. Ik zie er toch nog genoeg, maar ken hun vaste routes niet meer.

Een voordeeltje: vanwege de bosbouw zijn de zandpaden vrijwel onbegaanbaar. Diepe sporen van voertuigen veranderen de weggetjes in modderpoelen. Onmogelijk te slechten met een fiets, het houdt zelfs wandelaars tegen. Ik zie geen mens. Heerlijk.