Martijn de Boer

Nieuws van uw gekke natuurfreak. Ik heb me de laatste tijd veel verdiept in wild. Een bron die ik lang tijd over het hoofd heb gezien, of bewust heb vermeden, is de jacht. Daar ben ik nu ingedoken en heb een hoop geleerd.

Een weetje: een ree is niet zoals mensen vaak denken kleurenblind. Hij is kleurenscherp, wat het tegenovergestelde van kleurenblind is. Het wil zeggen dat hij bepaalde kleuren extra goed kan waarnemen en zich daarop richt.

Maar goed, ik ben door die ervaren jagers erg geïnteresseerd geraakt in reeën lokken. Dit deed men vroeger met een boomblaadje of met de mond, maar sinds jaar en dag bestaan er ook fluitjes, de zogenaamde fiep (reefiep) of blatter. Het lokken zelf heet ‘fiepen’. Ik zag een filmpje op YouTube dat me wel aansprak: Schmalreh gegen Buttolo.

Het fiepen doet men vooral in de paartijd, zo eind juli en augustus. Het geluid van een reegeit trekt de bokken aan. En die zien dan toch al scheel van de hormonen, dus verliezen hun natuurlijke angst wat. Om niet te zeggen dat ze op een fieper afstormen.

Nu wil ik natuurlijk ook gaan fiepen. Meteen maar een top-fieper gekocht, een Buttolo. Online op een jagerswebsite. Niet een fluitje, maar een rubber balletje waar je in knijpt. Er kunnen verschillende ‘kreten’ mee worden gemaakt, waaronder het geluid van een reekalfje dat zijn moeder roept.

Ik heb mijn Buttolo nog niet binnen. Maar geïnteresseerd geraakt, heb ik vandaag zowat de hele avond in het bos geoefend. Het is lastig, ik ben begonnen met een blaadje en later overgegaan op de mond. Erg moeilijk om de juiste toonhoogte te krijgen.

Afijn, bij een stukje bos aangekomen waar elk jaar reekalfjes zitten, deed ik mijn fluitje. Meteen verschenen er twee oortjes boven het gras. Uit de slaap gewekt, stond een reekalfje op en begon te grazen. Na ongeveer een uur achtervolgd te zijn door mij en mijn irritante fluitje, was het kalf het stalken zat en bleef maar zitten.

Al ziet hij er kwa bouw al best volwassen uit, hij kan niet ouder dan 8-10 weken zijn, en is bijna de helft zo groot als een volwassen ree. Hij heeft een bijzonder klein, smal hoofd. Zijn moeder heeft dat ook.

Toen ik het beestje aan het filmen was en af en toe het geluid van een ‘reekalf die zijn moeder roept’ imiteerde, sprong er ineens een boommarter voor mijn neus. Even stond hij rechtop, op een paar meter afstand richting mijn hoedje te snuffelen en verdween toen in de berm. Hij rende wat rond, keek nog even nieuwsgierig naar de fieper en ging toen maar in een omgevallen boom spelen.

Behendig als een kat, snel als een eekhoorn. Nog nooit eerder een gezien, ze zijn erg zeldzaam, maar recent weer bezig met een voorzichtige opmars. Terug thuis, bekeek ik mijn filmpje en zag dat de paar seconden boommarter alleen een staart was die in het hoge gras verdween. Jammer.

Filmpje opgedragen aan Jasper Mikkers (Tymen Trolsky), die ik net na het reekalf tegenkwam. Mijn excuses aan hem voor mijn enthousiasme. Ik kan nogal dwepen als ik net iets moois gefilmd heb.